Vele ervaringen later!

Lieve vrienden en familie,

Tijd voor een nieuw verhaal! Ga er ff lekker voor zitten, dan doe ik dat ook! Moet ook ff goed nadenken wat we ook alweer allemaal hebben gedaan in de tussentijd:).
Nieuwjaarsdag hebben we een beetje uitgerust, met veel pijn en moeite een taxi weten te regelen voor de hele zaterdag Koshi Tappu, en zijn we naar een voorstelling op de campus geweest 's avonds. Het leek een beetje op een schooluitvoering, van die dansende meiden en gillende nepali guys en zelfs dansende kerels, die een soort verhaal uitbeelden, hilarisch!
Wonder boven wonder stond zaterdag toch onze taxi uiteindelijk bij de poort. Na een dik uurtje hobbelen in ons suzikibusje stonden we bij de ingang van het national park. De man die de bus had gestuurd, had ons verzekerd dat er genoeg gidsen waren, maar eenmaal daar, je raad het al, geen gids te bekennen,dus... Een oude man, hartstikke stoned, wist nog wel een gids zei ie. Vervolgens zijn ze de jongen uit bed gaan halen, achgerm... We konden in ieder geval verder op pad met gids!
Het was superleuk, we zagen olifanten, waterbuffels en een hele hoop vogels. Ook nog bij een klein museumpje gestopt met allemaal schedels, hoorns en dieren op sterk water. Eenmaal thuis lekker een dutje gedaan, want je merkt toch wel dat je eerder moe wordt met dit klimaat en de kwaliteit van de infrastructuur.
Zondags hebben we 's ochtends gewoon bij oogheelkunde gewerkt met de ronde en de OPD (poli).
Na de lunch zijn we met Clara en Pippa meegegaan naar de ER (Emergency departement), wat ik toch eigenlijk stiekem interessanter vindt dan ogen. Het ligt hier overval met patienten, echt overal staan bedden geparkeerd. Patienten worden bij binnenkomst eerst getrieerd en vervolgens naar de A,B,C,D of E-sectie gestuurd, aflopend in ernst. Clara en Pippa maken hier ook heel veel reanimaties mee, waarvan het meerendeel niet slaagt. Gelukkig was dat deze middag niet aan de orde, want dat lijkt me best heftig als ik de verhalen zo hoor. Ik heb wel nog mijn bloedgasprikskills kunnen oefenen hier. Je realiseert je hier echt dat het in Nederland erg makkelijk op een bordje wordt voorgeschoteld eigenlijk. Geen kant en klaar spuitje voor de ABG hier, nee je moet hier eerst zelf heparine door de spuit spoelen en vervolgens een rubber dopje tussen de afvalmedicijnflesje zoeken om het naderhand mee af te sluiten. Ook op de handschoenen zijn ze heel zuinig, die worden gewoon uitgewassen en opnieuw steriel verpakt. Als je bloedgas geprikt is, moet de familie het zelf naar het lab brengen. Zoals de familie hier alles zelf moet doen eigenlijk, van beademen tot infuusvloeistof, naalden, katheters enz. halen. Echt een eye-opener zo'n tijdje op de ER hier!
Maandag leek het ons iets de ochtend-oog-shift te vervangen voor de middag-shift, zodat we een keer 's ochtends op de ER konden meekijken. Dat was niet echt een slimme beslissing achteraf, want er was zowel 's ochtends niet veel op de ER te doen, als 's middags op oog-OPD. Omdat we ons een beetje verveelden, hebben Emily en ik een pupil van Jacqueline gedilateerd en daarna met een fundoscoop haar netvlies geprobeerd te bekijken. En tenslotte waren Jacqueline's pupillen weer gelijk in grootte.
Dinsdagmiddag was het erg warm en zijn we het zwembad van Dharan gaan spotten. Beetje wordt er wel gediscrimineerd hier met de prijzen als er prijzen voor children, adults en foreigners zijn:) Maar ach, we hadden wel iets over voor een frisse duik! Je moet je wel kunnen afsluiten van alle starende blikken als je te water gaat, maar gelukkig heb ik daar niet zo'n moeite mee. (zolang het bij kijken blijft, valt er toch niks af te kijken). Die avond was Coleen (amerikaanse resident) haar laatste avond en ging Jean-Marc(zwitser), de enige kerel van het stel, voor ons achten een heerlijk pasta met salade bereiden. Het was een gezellige afscheidsavond!
Woensdag begon gewoon als een normale oogochtend, zoals jullie hem inmiddels al wel kennen, maar op een gegeven moment werd de resident, waarbij we meekeken, geroepen voor een spoedoperatie. Natuurlijk hebben wij snel gefixt dat we mee konden gaan kijken! Het ging om een cornea-perforatie door trauma met een koeienhoorn. Heel interessant om te zien! Dat was ook meteen onze eerste confrontatie met de operatiekamers hier in Nepal. Die verschillen nogal van de Nederlandse, net als de outfits trouwens:P. Je past makkelijk met z'n 3en in een broek en een beetje vlekken in de shirts geeft ook niet zoveel. Ook de haarmutsjes, mondkapjes en afdekdoeken zijn hier 'uitgewassen steriel'. Grappig detail, je moet je eigen slippers ruilen voor een smeriger paar met noppen op het voetbed, was een beetje spartaans jongens!
Donderdag ben ik na de OPD even naar het centrum gegaan om een regenjas te zoeken voor het raften zaterdag. Na een tijdje slenteren spraken 2 nepalese meisjes van mijn leeftijd me aan. Dus we hebben ff staan kletsen. Vervolgens hebben ze mij geholpen een regenjas te vinden en ben ik met hen meegelopen naar een tempel aan de rand van Dharan. Ze deden een opleiding in de 'beauty parlour' en gingen 's middags vaak naar een tempel als ze niks te doen hadden! Het was een erg gezellige middag! Na de tempels doorgelopen naar een hele mooie plek een droogliggende rivier, met zo'n enorme hangbrug (I like!:)) en aan de overkant een berg met een mooie terassenstructuur. Ze hebben me zelfs nog geholpen de rest van de boodschappen voor ons appartementje te doen!
Van donderdag op vrijdag heb ik een ellendige nacht gehad, heel de nacht op de bank boven een bakje gehangen, geen oog dicht gedaan en heel wat voedsel armer! Dus ik ben vrijdag maar thuisgebleven om genoeg aan te sterken om zaterdag mee te kunnen gaan raften!
Zaterdag werden we om 7 uur 's ochtends opgehaald door de raftingbus. Helaas gingen we maar met 5, omdat zich het drama van de nacht ervoor opnieuw afspeelde bij mijn kamergenoot Pippa.
Boven op de berg gestopt om te ontbijten met een geweldig uitzicht en een stukje verderop de boten opgepompt en te water gelaten. Het raften was echt onwijs cool! De rapids waren echt snel en ruig en het waren er heel veel. Tussendoor mochten we ook rondom de boot zwemmen op de rustige stukken ertussen, heerlijk relaxed met zo'n zwemvest:) De omgeving was ook echt heel mooi, er staan een aantal foto's op facebook. Hele mooie grote bergen en kleine witte rivierstrandjes. Op een van deze strandjes werd ook 's middags een heerlijke lunch voor ons bereid, waarna we er weer volle bak tegenaan konden! Uiteindelijk zijn we tot 18.00 zoet geweest met raften. Op de terugweg werd nog heel snel een lekke band verwisseld en de stemming zat er goed in door een groep nepalese vrienden die helemaal los gingen op het nummer 'oelala'!
Zondagochtend was er een lezing 's ochtends van een oogarts uit Rotterdam, waardoor wij het engels ook een keer konden volgen. En 's middags was iedereen eigenlijk nog gesloopt van het raften, dan wel van ziekigheid en hebben we allemaal liggen slapen. 's Avonds kwamen 2 nieuwe nederlandse meiden, Marloes en Ghislaine aan voor community medicine.
Maandagochtend waren wij braaf als altijd om 8 uur in het ziekenhuis, kregen we te horen dat het ineens een nationale feestdag was, joost mag weten wat er te vieren viel, maar het resulteerde voor ons in een hele korte werkdag, na de ronde konden we alweer vertrekken. We hebben Marloes en Ghislaine toen het centrum even laten zien, ondanks dat veel winkels natuurlijk ook dicht waren en ik heb me 's avonds uitgeleefd op een soort nasi met watermeloen als toetje!
Die avond om 22.00 belde de dokter ons of we de volgende dag naar Mechi Eye hospital wilden voor een aantal dagen! Dus wij hebben snel ingepakt en geprobeerd nog iets te slapen, want om half 7 zouden ze al voor de deur staan. Ik b en samen met Jacqueline hierheen trouwens!
We begonnen allebei al aardig misselijk aan de autorit, beetje valse start dus, maar uiteindelijk voelde ik me wel beter, Jacqueline heeft dinsdag nog een beetje gekwakkeld met d'r gezondheid.
We vertrokken trouwens zo vroeg vanwege een strike, het hele land ligt dan plat, dus er zijn ook nauwelijks voertuigen op de weg, wat hier wel eens prettig kan zijn.
Het was uiteindelijk een hele lange dag, begonnen op de OPD, geluncht en daarna nog op de OK meegekeken bij netvliesoperaties. Uiteindelijk tegen 10en pas gaan eten, maar wel gezellig met de oogarts van hier en de nederlandse oogarts. Ze vonden het ook wel leuk, wat vrouwelijk gezelschap erbij. Woensdagochtend hebben we gekeken hoe het hier met cataractoperaties aan toegaat, heel apart, het is echt productiewerk. Er worden 133 ingrepen op een dag gedaan. Beetje luguber misschien, maar het plaatje deed me ergens een klein beetje aan een concentratiekamp denken. De patienten zitten allemaal buiten op een bank met dezelfde operatieschorten en smurfenmutsen op en allemaal een streep boven het aangedane oog. Vervolgens liggen ze op 7 bedden tegelijk klaar voor de lokale anesthesie achter het oog, waarna ze allen met een gewicht op hun oog moeten blijven liggen. Dan worden ze door een lange donkere gang meegevoerd naar de OK, op een bankje geparkeerd en een voor een op het bed geduwd. Dan verwisselt de arts echt heel snel, binnen 5 min. de lens en worden ze weer buiten gezet. Maar echt een ervaring om het zo eens te zien hoor! 's middags hebben we met z'n 2en een riksja genomen naar het dichtstbijzijnde centrum genomen om even wat boodschappen te doen. Ook hier weer voel je je enorm beroemd als een hele bus vol naar je begint te joelen terwijl jij in de riksja zit:)
's avonds zijn we gezellig hapjes gaan eten en biertjes drinken (!) in de tuin van een hotel met de 2 artsen en de administrator en zijn zoontje! Heel lekker en wederom gezellig! Daarna nog een beetje muziek geluisterd in het appartement van de nepalese arts en nepalese wijn geproefd. (die eigenlijk echt niet te drinken was).
Vandaag (donderdag) op pad naar een health camp, hier een uurtje vandaan! Heel leuk om te zien hoe alle mensen uit het landelijk gebied hier naar toekomen voor een check up en goed ook dat dit soort kampen worden georganiseerd door de regering. We hebben zelfs nog even geholpen met de visusmeting van de patienten. En ik was vastberaden vandaag echt iets te doen, ik ben namelijk een beetje klaar met kijken en wachten. Dus we zijn gaan helpen op het pathologie-lab. Hebben bloed geprikt en bloedingstijd gemeten door in de oorlel te prikken. Haha, eindelijk weer eens iets praktisch gedaan! Vanavond gaan we als het goed is bij een van de oogartsen hier thuis eten! De appartementen zijn hier trouwens prima, heel nieuw en ruim en vlak achter het ziekenhuis. We houden het hier nog wel uit tot morgenavond of zaterdagochtend!
In ieder geval zijn we een hoop ervaringen, kennis, blauwe plekken en muggenbulten rijker nu! En wat voedsel, geld en anonimiteit armer!

Het was een lang verhaal mensen, chapeau voor degene die tot hier hebben volgehouden!

Liefs Esther